De wetten die je alleen hoort in stilte

Ik neem je graag mee naar een moment waarop ik echt werd teruggebracht naar de essentie. Geen afleiding, geen horloge, geen telefoon. Alleen ik, in het bos, op een koude dag in februari. Tijdens een training werd ik afgezet op een afgezonderde plek in het bos. Geen wandeltocht, geen opdrachten, geen plan. Enkel een stuk grond dat was afgezet met touw zodat ik wist: dit is het. Dit is waar je nu bent. Ik kreeg een rugzak mee met een muts, handschoenen, een dekentje, een rol toiletpapier en een stuk plastic om op te zitten of over me heen te leggen mocht het regenen. En een briefje waarop stond dat ik niet wist wanneer ik zou worden opgehaald. Geen tijdsbesef. Alleen de natuur en ik.

Daar zat ik dan. Eerst kwamen er gedachten. “Wat ga ik nu doen?” “Zou ik gaan nadenken over dingen in mijn leven?” “Of ga ik mediteren om uit mijn hoofd te komen?” Maar zelfs mediteren voelde als iets ‘doen’. En dat was precies niet de bedoeling. Dus ik besloot: ik ga niks doen. Helemaal niks, ik ga gewoon zijn. Ik gaf me over aan wat mijn lichaam aangaf. Zitten, voelen, kijken, luisteren. De koude lucht inademen. De grond onder me voelen. Vogels horen, de geur van mos en vochtige aarde ruiken. De natuur zien zoals ze is zonder oordeel en zonder verwachting. En langzaam werd ik één met haar.

Wat ik toen voelde, was iets wat ik sindsdien nooit meer ben vergeten. Het is nog moeilijk om te beschrijven wat het exact was maar om het in woorden te omschrijven richt ik naar een diepe oordeelloze rust en vrede.

Alles in de natuur is gewoon. Een boom vraagt zich niet af of hij het goed doet en of hij mooi genoeg is. De wind beweegt zonder doel. En de stilte is niet leeg, maar levend en aanwezig. Die dag leerde ik: ik hoef niet altijd iets te doen om waardevol te zijn. Ik hoef niet altijd te streven, te analyseren, te verbeteren. Soms is het juist in het nietsdoen dat ik het meeste leer. De natuur volgt haar eigen ritme, en als ik stil genoeg ben, hoor ik ook wat echt belangrijk is. Ik ontdekte daar iets heel eenvoudigs, maar diepgaands: ik ben onderdeel van hetzelfde geheel. Niet los, niet afgescheiden maar verbonden met de bomen, de aarde en de stilte. En met mezelf. Sindsdien probeer ik vaker stil te zijn. Niet om iets te bereiken, maar om te herinneren. Aan wat ik ben vergeten in de drukte van het leven. Dat ik genoeg ben, zoals ik ben. Net als de natuur.

Wanneer het hoofd zwijgt en de natuur mag spreken, onthult zich een wijsheid die al die tijd al aanwezig was. Geen theorie, geen boek, geen stem van buitenaf. Enkel het voelen van iets dat altijd al klopt. Alsof de natuur fluistert: "Kijk, zo eenvoudig is het. Zo werkt het leven."

Wat mij vooral raakt, is hoe graag ik verbanden leg en verbinding creëer, niet alleen tussen mensen, maar ook tussen situaties, gevoelens en de wereld om ons heen. Dat zoeken naar samenhang helpt me om de complexiteit van het leven te begrijpen maar vooral ook te voelen. Ik kreeg het gevoel dat er een verband is, een soort onzichtbare draad, die de natuur en ons met elkaar verbindt. Wetmatigheden die niet bedacht zijn maar geleefd worden door de bomen, mossen, seizoenen, dieren en ook door ons.

“Als ik stil ben en luister, vertelt de natuur mij haar geheimen.”

Wet van Mentalisme (Principe van de mind)

Jouw gedachten creëren jouw realiteit. Wat er leeft in jouw wereld, ontstaat van binnenuit. Een zaadje weet zonder twijfel welke boom het zal worden. De natuur zelf denkt niet zoals mensen dat doen, maar ze is wel een uitdrukking van die universele energie. Ze spiegelt ons misschien dat groei niet komt van druk maar van natuurlijke impuls. De natuur is voor mij het zichtbare resultaat van onzichtbare krachten en bewustzijn.

Wet van correspondentie (Alles is met alles verbonden)

As above, so below. As within, so without.

Wat de wind meeneemt, laat elders iets groeien. Wat sterft, wordt voeding voor nieuw leven. De natuur leeft in een constant samenspel.

Ook wij maken daar deel van uit, wij mensen zijn verbonden met elkaar, met de aarde, met het grotere geheel. Als we de wereld willen helen, mogen we binnenin beginnen. Wat we in onszelf erkennen, verandert ook wat buiten ons zichtbaar wordt. Wie zacht wordt vanbinnen, brengt zachtheid naar buiten. Wie zichzelf ziet kijkt anders naar de ander. De buitenwereld spiegelt wat er binnen leeft.

Wet van vibratie (Alles is in beweging)

Alles is in beweging, alles heeft zijn frequentie. De wind die door de bomen waait, de vogels die zingen, alles zendt energie uit. Niet alleen het zichtbare leeft maar ook onze gedachten, emoties, intenties hebben een eigen unieke vibratie. We kunnen dus bewust kiezen die frequentie te verhogen door te kiezen voor zachtheid in plaats van oordeel, voor rust in plaats van haast en voor liefde in plaats van angst. Als je merkt dat je in een negatieve spiraal zit, herinner je dan dat je altijd kunt kiezen om je energie te verhogen door bvb ademhaling, stilte, of iets waar je liefde van voelt.

Wet van polariteit (Tegenstellingen zijn complementair)

Zonder donker geen licht. Zonder winter geen zomer. De natuur duwt niets weg, vecht niet tegen contrast maar omarmt het geheel. Alles heeft zijn plek, zijn moment en zijn nut. Zelfs chaos dient een cyclus. Als we dit ook zo in ons leven zouden kunnen omarmen, dat het niet zwart of wit moet zijn maar dat het leven gewoon eenmaal tegenstellingen zijn. Niets is zinloos. Alles hoort ergens bij. Niet om het te begrijpen met het hoofd maar om het te erkennen met het hart.

Wet van ritme (Er is een tijd voor alles)

De natuur kent geen haast. Een bloem opent zich pas wanneer het tijd is. Alles heeft zijn ritme: bloei, rust, vallen van de bladeren en opnieuw beginnen. Wij zijn soms vergeten dat vertraging ook vooruitgang is. Elk seizoen heeft iets moois en wat als wij als mensen ook gemaakt zijn om mee te bewegen met de seizoenen? Er zijn periodes van creatie maar ook periodes van reflectie en los laten.

Wet van oorzaak en gevolg (Wat je geeft, keert terug)

Alles wat in beweging wordt gezet, brengt iets voort. Niet als straf of beloning maar als een natuurlijk gevolg. Een zaadje dat met aandacht geplant wordt zal vrucht dragen en dus ook onze woorden, onze daden en onze intenties. De natuur leert ons: waar je zorg aan besteedt, groeit. Wat je liefdevol geeft komt op een eigen manier bij je terug.

Wet van gender (Scheppende en ontvangende krachten zijn overal)

De natuur leeft in balans tussen actie en overgave, tussen zon en maan, vuur en water. Het mannelijke en vrouwelijke zijn geen tegenpolen, maar danspartners. In die balans ontstaat leven. Dus wat ik hier uit haal is de balans tussen doen en zijn. Daar vinden we onze natuurlijke kracht terug.

“De natuur oordeelt niet. Ze is gewoon, ze leeft en leert ons hetzelfde te doen.”

Kleine uitnodiging

Neem een moment deze week waarin je alles loslaat: je telefoon, je to-do’s, je denken. Ga de natuur in, al is het maar een park of je tuin. Ga zitten. Voel. Adem en observeer. Niet om iets te bereiken, maar om te herinneren wie je bent als je niets moet zijn.

Let nature be your teacher