Je kunt de ander pas ontmoeten op het punt waar je jezelf hebt ontmoet
- nicolehendrikx
- 15 jun
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 29 jun
Een liefdevolle spiegel over herkenning, perceptie en echte verbinding
We zeggen het vaak: "Ik herken mezelf in jouw verhaal." Of: "Dit raakt me, want ik heb hetzelfde meegemaakt of ik ken iemand die hetzelfde heeft meegemaakt."
En dat is begrijpelijk. Als mens zoeken we naar herkenning en naar verbinding. We willen voelen dat we niet alleen zijn in onze pijn, onze vreugde en in onze zoektocht.
Maar wat als juist die herkenning ons ook belemmert om de ander echt te ontmoeten?
Relaties gebouwd op herkenning
Veel relaties, romantisch en vriendschappelijk, ontstaan vanuit die herkenningspunten: een gedeelde achtergrond, een vergelijkbare wond, een soortgelijk verlies. We voelen ons veilig bij de ander omdat we zeggen: "Jij begrijpt me, want jij hebt dat ook meegemaakt." Of soms zelfs:
"Jij voelt hetzelfde verlangen als ik want we willen dezelfde kant op."
En dat voelt als verbinding en dat is het ergens ook. Maar het is vaak een verbinding die ontstaat vanuit het verleden. Vanuit pijn die nog niet volledig gezien is. Vanuit delen van onszelf die we nog niet helemaal hebben ontmoet. Soms zelfs vanuit een toekomstprojectie: een gedeeld verlangen dat we in de ander proberen vast te grijpen.
En wanneer we groeien, helen of verder bewust worden, dan verandert die dynamiek. Dan ontstaat de vraag:
Wat blijft er over als de herkenning wegvalt? Kan ik de ander nog ontmoeten als die niet meer mijn pijn weerspiegelt, maar mijn groei?
Herkenning is niet altijd echte verbinding
Soms luisteren we naar een ander terwijl we onbewust hun verhaal door ons eigen filter trekken. We denken dat we begrijpen maar wat we eigenlijk begrijpen zijn de delen van onszelfĀ in dat verhaal.
Dat is menselijk. Maar helaas beperkt het ons ook de ruimte voor echte ontmoeting.
We zeggen: "Ik begrijp je, want ik heb hetzelfde meegemaakt."
Maar wat als het eigenlijk betekent: "Ik begrijp mezelf, door jouw woorden."
Er zit een groot verschil tussen:
āIk herken dit.ā
en
āIk ben aanwezig bij wat jij deelt, zonder het naar mezelf te halen.
Echte aanwezigheid vraagt dat we onszelf even opzij zetten. Zonder dat we verdwijnen maar juist om ruimte te maken.
Welk verhaal zie jij als waarheid?
We vergeten soms dat elk verhaal meerdere kanten heeft. Niet omdat iemand liegt maar omdat alles perceptie is.
Jij ervaart afstand, de ander ervaart ruimte.
Jij voelt verraad, de ander voelt bevrijding.
Jij zoekt nabijheid, de ander zoekt adem.
De waarheid is zelden absoluut, misschien zelfs nooit.
En dus daarom mijn vraag aan jou:
Kun jij luisteren zonder te hoeven begrijpen? Kun jij aanwezig zijn zonder jouw pijn als referentiepunt te gebruiken? Kun jij āont-moetenā in plaats van ontmoeten?
Je kunt de ander pas ontmoeten op het punt waar je jezelf hebt ontmoet
Zolang jij nog delen van jezelf afwijst, zal je diezelfde delen in de ander niet kunnen verdragen. Zolang jij je eigen pijn nog niet ten volle hebt gevoeld, zal je de ander willen fixen of misschien gewoon vermijden. Pas wanneer je jouw eigen dieptes durft aan te kijken, kun je echt naast iemand staan in die van hen.
Misschien is de mooiste vorm van liefde wel: āIk hoef jou niet te begrijpen om bij je te blijven.ā
Een uitnodiging
De volgende keer dat je luistert naar je partner, een vriend(in), je collega of je kind, stel jezelf dan deze vragen:
Luister ik echt? Of herken ik vooral mezelf?
Is mijn aanwezigheid groter dan mijn behoefte aan herkenning?
Durf ik het verhaal van de ander te laten bestaan, zonder het van mij te maken?
Dat is geen gemakkelijke oefening .Maar misschien is het wel de puurste vorm van liefde:
Ruimte, zonder projectie, zonder invulling, zonder āik snap je, wantā¦ā Gewoon: Ik zie je.
"Niets is de waarheid. Alles is perceptie. Maar liefde is wat overblijft als de perceptie stilvalt."
Opmerkingen