Liefde begint waar de zoektocht eindigt

nicolehendrikx
6 nov
3 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 9 nov

“De juiste relatie begint niet met het vinden van de juiste persoon maar met het herinneren van wie jij werkelijk bent.”

Toen romantische liefde voor mij weg viel heb ik mezelf heel veel vragen gesteld. Een van die vragen was: wat is liefde dan? Want als ik het maar kon begrijpen dan kon ik het misschien oplossen? Dan kon ik ervoor zorgen dat ik de pijn die ik op dat moment voelde niet meer moest voelen. Alsof liefde iets was dat ik ergens buiten mezelf moest vinden in iemand die mij eindelijk compleet zou maken.

Maar wat ik heb ontdekt, is dat de juiste relatie niet begint met het vinden van de juiste partner. Ze begon bij mij met het stoppen met zoeken van iets buiten mezelf.

Zolang ik dacht dat liefde iemand was buiten mezelf, kon ik mij nooit echt vinden in een ander, alleen in een projectie, een beeld dat ik zelf had gecreëerd, gevormd door verlangen, angst en hoop. Wanneer we liefde zoeken vanuit een plek van gemis zien we de ander niet zoals hij of zij werkelijk is. We zien slechts een spiegel van onze dromen, onze leegte, ons gemis.

Dat verklaarde dan ook meteen waarom het begin van een relatie zo intens voelt. Die eerste momenten van verliefdheid lijken magisch, maar vaak zijn we dan nog verliefd op onze eigen projectie. De ander wordt het beeld waarop we ons ideaal projecteren totdat de projectie vervaagt en de realiteit ons raakt. Dan beginnen we de persoon echt te zien en dus niet langer door de sluier van wat we hoopten dat hij of zij zou zijn. Veel mensen denken op dat moment dat de liefde verdwijnt maar wat eigenlijk sterft, is de illusie. Pas daar, in dat moment van helderheid, kan echte liefde geboren worden. De puurheid om de ander volledig te zien hoe hij/zij is.

Echte liefde ontstaat niet uit een verlangen om compleet te worden maar uit de vrede met onze eigen eenzaamheid. Wanneer mijn hart vol is op zichzelf dan hoef ik niet langer te zoeken naar iemand die mijn leegte vult. Dan deel ik mijn volheid en vanuit die heelheid vindt de juiste relatie mij vanzelf.

Toch blijft dat oude verlangen soms zachtjes fluisteren, de behoefte om samensmelting te ervaren, om één te zijn. Maar wat ik werkelijk zoek, is geen "wederhelft". Wat ik zoek, is een weerspiegeling van mijn eigen volledigheid.

De liefde buiten mij is slechts een spiegel van wat ik diep vanbinnen al ben maar wat ik soms vergeet.

En die spiegel, die ander, toont mij vaak precies de delen van mezelf die ik nog niet volledig kan liefhebben. Wanneer iemand diepe liefde of pijn in me wakker maakt laat hij me zien waar ik mezelf nog verlaat.

Eerst dacht ik dat de ander me compleet maakte maar in werkelijkheid verlichtte hij alleen de delen van mij die nog in de schaduw lagen.

De zoektocht stopt pas wanneer je stopt met vechten tegen jezelf. Zolang je de delen van jezelf afwijst zoals “dit is goed, dat is slecht en dit is liefde waard, dat niet” dan blijf je afgescheiden van jezelf.

Maar niemand buiten jou kan dat heel maken. Heelheid ontstaat niet door te versmelten met iemand anders maar juist door elk deel van jezelf te omarmen dus ook de zwakke, de angstige, de onvolmaakte.

In die volledige zelfaanvaarding lost de illusie van tekort op. Dan verandert je frequentie en word je liefde zelf. Niet als iets wat je zoekt maar als iets wat je al bent.

En wanneer ik liefde ben en jij weet dat je ook liefde bent, dan trek je vanzelf alles aan wat met die energie resoneert. Dan stroomt liefde gewoon, moeiteloos en vrij, zoals licht altijd zijn eigen reflectie vindt.

En precies vanuit die staat, dan voel je: ik hou van jou, want jij bent goed voor wie jij bent en jij mag zijn wie jij wil zijn, los van verwachtingen, verlangen en los van controle. Jij hoeft voor mij niets te doen, jij mag gewoon volledig jezelf zijn en vanuit dat punt en in die onvoorwaardelijkheid voel je exact aan wie op die frequentie meestroomt of wie niet. En ook dat is oké.