Liefde in een taal? Of een gemis in vermomming?

Twee keer, in het afgelopen jaar, kreeg ik dezelfde vraag: “Wat is jouw liefdestaal?”

De eerste keer stond ik een beetje perplex. Waarom stelt iemand mij deze vraag? Waarom zouden we liefde in hokjes stoppen? Moet ik een voorkeurstaal aanwijzen zodat jij weet hoe je mij lief kunt hebben of op de juiste manier kunt communiceren met of naar mij? Liefde is toch gewoon liefde? In elk aspect, in elke vorm?

Maar goed, ik was nieuwsgierig. Dus ik ben me gaan verdiepen in waar die vraag vandaan kwam.

Voor wie dit concept niet kent: Gary Chapman beschreef in zijn boek “De 5 talen van de liefde” dat we liefde meestal op één van deze vijf manieren geven en ontvangen: woorden van bevestiging, fysieke aanraking, cadeaus ontvangen, quality time en dienstbaarheid. Zijn idee: wanneer we elkaars liefdestaal kennen en spreken, voelen we ons meer gezien en geliefd.

De 5 liefdestalen zijn een praktische tool om beter te communiceren en te begrijpen wat de ander nodig heeft. Vanuit mijn eigen reis ervaar ik daarnaast een diepere laag: een liefdestaal kan ook een spiegel zijn van wat het innerlijke kind ooit gemist heeft. Dit betekent niet dat iedereen vanuit trauma leeft of dat elke liefdestaal altijd een wond vertegenwoordigt maar voor mij was het een brug naar meer zelfliefde en begrip. Het is dus niet mijn bedoeling om Chapman's werk te ontkrachten, maar juist om het aan te vullen met wat ik heb ontdekt. Chapman richt zich vooral op de praktische kant van relaties. Mijn eigen ervaring bracht me bij een diepere laag: liefdestalen vertellen niet alleen wat we nodig hebben maar vaak ook waar we ooit iets hebben gemist. Niet om dat te fixen maar om het te zien, te erkennen en ermee in vrede te zijn

Als we elkaars taal moeten benoemen om elkaar te kunnen begrijpen dan vergeten we daarmee misschien wel het belangrijkste: Elkaar echt willen ontmoeten, zien, luisteren, aanvoelen, aanraken energetisch en emotioneel, niet alleen fysiek. In plaats van openstaan voor liefde in al haar vormen, beperken we haar misschien tot wat we zelf of de ander ooit tekortkwamen.

En dat is precies wat me raakte. Een liefdestaal kan soms onthullen waar ooit een gemis is geweest, in de kindertijd, tienerjaren of eerdere relaties. Het gaat er niet om te oordelen maar om te zien en te begrijpen

Misschien is jouw liefdestaal "woorden van bevestiging" maar hoor ik vooral het kind of partner dat nooit echt gehoord werd.

Misschien heb je behoefte aan fysieke aanraking maar is dit vooral het lichaam dat ooit te lang heeft moeten wachten op warmte.

Misschien wil je vooral "quality time" maar zien we vooral het kind dat zich ongezien of onbelangrijk voelde. De liefdestaal wordt dan niet een manier om verbinding te maken maar een strategie om iets te herstellen wat je nooit ontvangen hebt.

En laat me duidelijk zijn: daar is niks mis mee. We zijn allemaal gevormd door ons verleden.

Maar hoe bewust zijn we ervan? Wat als we de liefdestaal niet langer als een vaststaand gegeven zien maar als een spiegel? Wat als het je niet vertelt wat je nodig hebt maar je herinnert aan een plek in jezelf die aandacht vraagt, niet om gerepareerd te worden maar om er mee te mogen zijn precies zoals het is?

Want ik geloof dat wanneer we echt helen we liefde niet meer in een specifieke vorm nodig hebben. Dan zijn we liefde. Dan ontvangen we alles zonder voorkeur en zonder een liefdestaal. Dan geven we vrij vanuit overvloed en niet meer vanuit verwachting.

En misschien is dat wel de kern van alles. Dat we zo verlangen naar liefde in een specifieke vorm omdat we nog steeds hopen dat iemand anders ons eindelijk geeft wat we zo gemist hebben.

Maar die ander komt nooit op precies het juiste moment, met precies de juiste woorden, in precies de juiste toon. En zelfs als ze dat doen het is nooit genoeg. Want ze kunnen nooit vullen wat alleen jijzelf kunt dragen.

We hoeven geen liefdestaal van een ander te krijgen maar het onszelf geven. We mogen leren onze eigen vader te zijn. Onze eigen moeder. Onze eigen geliefde.

Want wat als we onszelf dat kunnen geven wat we als kind of partner tekortkwamen worden we heel. Niet omdat iemand ons geheeld heeft maar omdat we onszelf zijn gaan liefhebben op de enige plek waar het echt telt: van binnenuit.

Dan heb je geen taal meer nodig. Dan ben je liefde.

En als je me dan toch vraagt: "Wat is jouw liefdestaal?"

Dan zeg ik dit:

Mijn liefdestaal is niet iets wat jij mij hoeft te geven. Mijn liefdestaal is dat ik mezelf zie, hoor, voel en vasthoud ook als ik denk dat ik dat niet verdien. Dat ik leer aanwezig te blijven bij mijn eigen pijn en mezelf liefdevol begeleid in plaats van wegduw. Dat ik mezelf geef wat ik als kind zo gemist heb zonder er iemand anders verantwoordelijk voor te maken.

Mijn liefdestaal is de stilte in mij waarin alles welkom is. En van daaruit…mag alles wat jij geeft gewoon een aanvulling zijn en geen voorwaarde.

Dus als liefdestaal een weerspiegeling is van wat we misschien ooit gemist hebben. Wat is dan echte liefde?

Echte liefde is geen taal. Geen strategie. Geen wisselwerking. Echte liefde is een staat van zijn. Het is geen “ik geef zodat jij geeft.” Het is: “ik ben liefde, dus jij mag bestaan zoals je bent.”

Echte liefde vraagt niets terug. Ze duwt niet, trekt niet, houdt niet vast. Ze blijft aanwezig ook wanneer het ongemakkelijk wordt. Ze ziet zonder te willen veranderen. Ze luistert zonder te hoeven oplossen. Ze omarmt het kind en de volwassene, het licht en de schaduw.

Echte liefde komt pas vrij wanneer we stoppen met zoeken wie ons iets moet geven en leren thuiskomen in onszelf.

Dan kunnen we de ander werkelijk liefhebben, niet om wat zij ons geven maar om wie wij mogen zijn in hun aanwezigheid. Zonder tekort, zonder verlangen en zonder masker.

Dat is liefde. Niet omdat we het geleerd hebben maar omdat we het zijn.

Reflectievraag:

Wat is jouw liefdestaal en wat laat dit jou zien? Wat opent deze bewustwording?

Spiegelvraag:

Heb jij weleens liefde gekregen in een vorm die jou niet raakte, maar die wel iets zei over wat de ander zelf nodig had? En durf je te kijken: hoe kun jij er voor die ander zijn zonder hun leegte te vullen maar door het liefdevol terug te spiegelen naar zichzelf?