Niet meer en Nog niet

De leegte tussen twee werelden

"Er is een moment waarop je oude zelf sterft, maar je nieuwe zelf nog niet geboren is. Dat moment heet leegte."

Ik bevind me in die leegte. Een plek waar stilte hard kan klinken, waar het oude me soms nog roept en het nieuwe nog niet volledig zichtbaar is en zich slechts fluisterend aandient. Het voelt alsof ik zweef tussen twee werelden. De deuren achter me zijn gesloten, de deuren voor me zijn nog niet geopend.

Er is rouw. Rouw om de persoon die ik ooit was. Om de patronen die me houvast gaven, zelfs wanneer ze me klein hielden. Om de oude manier van liefhebben, die meer over overleven ging dan over werkelijk leven. Om de maskers die ik jarenlang droeg en die ik nu heb afgelegd.

Toch betrap ik mezelf erop dat ik af en toe terug verlang naar die veiligheid van bekend terrein. Die schijnbare veiligheid. Maar telkens wanneer ik een stap terug wil zetten voel ik aan alles: dit pad past me niet meer.

Wat vertrouwd voelt, hoeft niet altijd veilig te zijn.

Ik heb de kracht van zelfliefde geproefd. Ik zie hoe de spanningen uit mijn oude relaties spiegels waren van de pijn en wonden in mezelf. Die spiegels waren pijnlijk maar ze lieten me zien wat er geheeld wilde worden. En hoewel ik dankbaar ben voor die lessen, merk ik dat mijn ziel nog niet volledig geland is in de rust die ik diep vanbinnen verlang.

Het vraagt tijd. Tijd om te leren thuis te komen bij mezelf. Tijd om de weg te vinden naar een veilige, harmonieuze verbinding, eerst met mezelf en dan met een ander.

Toch ben ik niet alleen. Ik ontmoet mensen die dezelfde resonatie dragen. Sommigen zijn niet fysiek dichtbij maar hun aanwezigheid is voelbaar in de verte, als zachte ankers. Hun energie reikt verder dan afstand; het is een stille verbondenheid die me eraan herinnert dat ik gedragen word.

Ware verbinding kent geen tijd en ruimte, alleen herkenning.

De leegte voelt soms als eenzaamheid maar eigenlijk is het een heilige ruimte. Hier leer ik mezelf opnieuw te ontmoeten. Hier leer ik uit te houden dat ik nog geen vaste vorm heb. Het is het niemandsland waar ik leer om het ongemak niet te bestrijden maar te omarmen.

Want in elke spiegeling van de ander zie ik mezelf en in elke reflectie van mezelf zie ik een ander. Het leven spiegelt me dat ik in beweging ben, dat ik transformeer, dat het oude niet meer klopt en het nieuwe zich langzaam mag ontvouwen.

Leeg lijkt het zaadje, maar juist in die leegte schuilt de kracht van de boom die zal groeien.

Misschien is dit precies de bedoeling.

Dat ik hier even verblijf.

Niet meer daar en nog niet hier.

Dat ik voel hoe het schuurt, hoe het kraakt, hoe het stil is.

Dat ik ontdek dat leegte niet hetzelfde is als niets maar juist een ruimte waarin het nieuwe geboren kan worden.

En terwijl ik wacht, vertrouw ik. Dat de juiste mensen dichterbij zullen komen.

Dat de juiste liefde zal landen.

Dat de nieuwe versie van mij langzaam, zacht en vanzelf in de wereld zal stappen.

Tot die tijd: adem ik, voel ik, en laat ik me spiegelen in alles wat is.

Zelfreflectie

Welke oude patronen laat ik langzaam los, ook al voel ik soms de verleiding om terug te keren?

Spiegelreflectie

Hoe kan ik de verbindingen die ik nu heb gebruiken als spiegels om mijn nieuwe zelf te leren kennen?