Thuiskomen in je hart: hoe Rumi mij de weg wees

Er zijn woorden die je leest met je hoofd. En er zijn woorden die je voelt alsof ze rechtstreeks uit je eigen ziel komen. Zo voelde het toen ik de poëzie van Rumi ontdekte.

Ik weet niet eens meer exact waar ik voor het eerst een citaat van hem tegenkwam. Een dag in het afgelopen anderhalf jaar dat ik gewoon op instagram of tiktok aan het scrollen was. Maar wat ik wel weet, is wat het met me deed. Het was alsof iemand, eeuwen geleden, precies wist wat ik vandaag moest horen.

The wound is the place where the Light enters you.”

Deze ene zin, zo eenvoudig maar zo raak. Ik hoefde mijn pijn niet meer weg te duwen. Ik hoefde me niet langer te schamen voor mijn gebrokenheid. Het mocht er zijn. Sterker nog: mijn breekbaarheid werd ineens een doorgang naar liefde en heling.

Poëzie hoef je niet te begrijpen. Je mag het voelen.

Wat ik leerde, is dat poëzie niet om begrijpen gaat. Het gaat om voelen. Veel mensen denken dat poëzie iets ingewikkelds is. Iets wat je moet ontleden, analyseren, begrijpen.

Maar dat is niet hoe ik het ervaar.

Poëzie is geen raadsel om op te lossen, het is een spiegel voor de ziel. Je hoeft het niet met je hoofd te begrijpen. Je mag het gewoon laten binnenkomen. Sommige zinnen raken je meteen terwijl andere even blijven hangen zonder dat je precies weet waarom. De betekenis wordt vaak pas duidelijk wanneer je het in jezelf voelt door je eigen ervaring.

Rumi’s woorden leerden me niet hoe ik moest leven. Ze herinnerden me eraan dat ik al leefde en dat alles wat ik zocht, al in mij aanwezig is.

Waarom Rumi?

Er zijn veel dichters die raken, maar Rumi is anders voor mij. Zijn woorden lijken niet geschreven te zijn maar ze voelen als iets dat we diep vanbinnen al weten. Ze overstijgen tijd, cultuur en religie. En hoewel hij in de 13e eeuw leefde, spreken zijn teksten vandaag nog rechtstreeks tot het hart van mensen over de hele wereld.

Rumi was geen gewone dichter. Hij was een mysticus, een spiritueel zoeker, een leraar van de liefde. Zijn leven veranderde radicaal door zijn ontmoeting met Shams van Tabriz, een vurige, vrije geest die hem wakker schudde. Hun ontmoeting bracht een stroom van inspiratie op gang, een mystieke liefde die voorbij woorden ging. Maar toen Shams plots verdween, brak Rumi open. Uit dat verlies vloeide zijn poëzie, intens, rauw en vol overgave.

Wat me zo raakt aan Rumi is dat hij het hele menselijke bestaan omarmt. Hij schrijft over twijfel, verlangen, breekbaarheid en pijn. Niet om eraan te ontsnappen maar om het te heiligen. Want daarin, zegt hij, zit juist de deur naar het goddelijke.

“Don’t get lost in your pain, know that one day your pain will become your cure.”

Thuiskomen in mijn hart

Rumi’s woorden brachten me terug naar mezelf, naar mijn eigen hart. Zijn woorden raakten me op momenten dat ik me verdwaald voelde alsof ze exact dat ene stukje wisten te raken dat ik zelf niet kon benoemen.

“What you seek is seeking you.”

Dat zinnetje veranderde mijn perspectief. Misschien hoefde ik niet zo hard te zoeken. Misschien was ik nooit afgescheiden van mezelf. Voor mij was zijn poëzie de zachte kracht die me naar binnen liet keren in plaats van buiten te zoeken.

Rumi leerde me dat ik mezelf niet hoef te veroordelen om mijn pijn. Dat ik mijn verdriet niet hoef te verstoppen. Dat het hart niet breekt om ons te straffen maar om ons open te breken voor liefde.

“The beauty you see in me is a reflection of you.”

En zo keer ik steeds opnieuw terug. Niet naar de buitenwereld maar naar mezelf.

Rumi’s poëzie blijft tot op de dag van vandaag inspireren in coaching en innerlijk werk omdat zijn woorden het hart raken en uitnodigen om naar binnen te keren.

Ik nodig je uit om je te laten verwonderen door zijn prachtige poëzie en te luisteren naar de zachte uitnodiging die jouw hart je geeft.