Wanneer je stopt met helen, wat blijft er dan over?

Wie was je voor de pijn?

Ik vond het altijd zo ontroerend om te zien hoe mensen hun grootste pijn transformeerden tot kracht. Hoe ze hun verhaal, breuk, angst of pijn omvormden tot een levensmissie.

En eerlijk? Ik heb er lang in geloofd dat daar de zin van het leven in lag. Dat we kwamen om te helen wat brak en dat daar onze kracht in zat. Want dat leerden we toch:

“Je grootste pijn wordt jouw grootste kracht.”

“Turn your mess into your message.”

En het is waar. Maar ik voelde dat er meer was dat het niet de waarheid is of in ieder geval: het is niet de diepste laag.

"Je waarde ligt niet in wat je hebt doorstaan maar in wie je bent als niemand kijkt."

Want op een dag zat ik daar stilletjes. Klaar met al het helen en met zoeken naar een reden in alles wat gebeurd was in mijn leven en toen dacht ik ineens: Maar wie was ik dan voor de pijn?

Wie was ik voor dat ik mij begon aan te passen? Wat leefde er in mij voor dat ik iemand werd die begrepen wilde worden of die zo gevoelig was?

Toen stelde ik mezelf de vraag: Welke dromen had ik als kind? Niet omdat ik iets moest helen en omdat ik iets moest bewijzen. Maar gewoon omdat ik bestond.

En toen besefte ik: Zolang mijn kracht nog in mijn pijn geworteld is ben ik altijd nog verbonden aan het verleden. Dan blijft mijn waarde een echo van wat ik heb overleefd en niet een expressie van wie ik echt in essentie ben.

Weetje, het is zo ontzettend subtiel. Er is een verschil tussen:

Pijn gebruiken als doorgang→ je doorvoelt het, het opent je en je bevrijdt jezelf.

Pijn gebruiken als fundament→ je blijft er subtiel aan vasthouden omdat je je kracht eraan bent gaan koppelen.

Dat eerste is bevrijdend. Het tweede kan stagnerend worden of misschien zelfs verslavend.

“Ik ben waardevol, want ik heb iets ergs overleefd.” Maar wat als je waardevol bent zonder dat verhaal?

"Vrijheid begint waar het verhaal stopt en je terugkeert naar de stille essentie van jezelf."

Ik weet het nog steeds niet helemaal maar ik begin te voelen dat ik geen identiteit meer wil bouwen op wat mij ooit brak. Ik wil het kind herinneren dat ik was voor de pijn. Dat niets hoefde te fixen om bestaansrecht te hebben. Dat niet wilde helen maar gewoon wilde leven.

En misschien is dat de diepste vrijheid. Niet dat we onze wonden helen maar dat we ons herinneren wie we waren voordat we dachten dat we gewond waren.

Reflectievraag

Wie was jij voordat je leerde dat je je pijn nodig had om waardevol te zijn? Durf je die versie van jezelf weer te ontmoeten?

Spiegelvraag

Waar heb jij nog een subtiele trots of identiteit opgebouwd op je pijnverhaal? En wat blijft er van je over als je dat verhaal loslaat? Kun je dan nog voelen dat je waardevol bent, zelfs als niemand je ooit begrijpt?

Want misschien is dat wat ontwaken echt is: niet dat je iets wordt maar dat je je herinnert wie je altijd al was en misschien ligt daar onze ware kracht: in het loslaten van het verhaal en het thuiskomen bij wie nooit verloren was.