Van buiten naar binnen… en terug

Toen ik zelf op Terra Nova het labyrint liep, merkte ik dat het pad niet recht naar binnen leidde, zoals ik misschien had verwacht. In plaats daarvan bewoog ik eerst dieper naar binnen en daarna weer een stukje naar buiten om vervolgens weer verder naar binnen te gaan.

Labyrint - Terra Nova (Zuid Frankrijk)

Dit bracht een krachtige herkenning: het leven zelf is net zo een labyrint. Soms denk je dat je vooruitgaat, maar word je even teruggeworpen, afgeleid of uitgedaagd om iets anders te zien. Het is geen rechte lijn maar een beweging tussen naar binnen keren en weer even naar buiten treden. Dat proces was voor mij een bevestiging dat het oké is om niet altijd vooruit te gaan zoals je denkt dat het hoort en dat juist die bewegingen het werkelijke helings- en groeiproces zijn.

Soms lijkt het leven een doolhof. Een wirwar van keuzes, paden die doodlopen, momenten van verwarring. Maar het labyrint is iets anders. In het labyrint verdwaal je niet, het is een pad dat zich ontvouwt. Geen zoektocht naar een uitgang maar een uitnodiging naar binnen. Ik zie het als een innerlijke reis. Een labyrint leidt ons stap voor stap naar onze kern. Niet via een rechte lijn maar via cirkels, bochten en terugkeringen. Wie een labyrint loopt, weet: je komt steeds dichterbij, dan ineens weer verderaf maar toch beweeg je je altijd in de richting van het midden.

“De weg naar binnen is de langste reis die een mens maakt maar ook de enige die hem thuisbrengt.”

De beweging van het labyrint weerspiegelt een universele wet: transformatie gebeurt in spiralen. Niet in rechte lijnen want ook groei is nooit lineair. Soms duiken we diep naar binnen, raken een oude wond aan, dan brengt het leven iets op ons pad dat vraagt om actie, om even naar buiten te bewegen. En daarna keren we opnieuw terug naar binnen met meer wijsheid en bewustwording.

Maar hier ligt een confrontatie: hoe vaak proberen we het pad naar binnen toch recht te trekken? We willen dat het snel gaat en dat het overzichtelijk is. Durven we echt te vertrouwen op het proces, ook als het onvoorspelbaar, oncomfortabel en langzaam lijkt? Of grijpen we liever naar controle in de hoop dat dat ons veiliger maakt?

Vaak voelt het alsof we iets verkeerd doen wanneer we weer even naar buiten bewegen. Alsof we terugvallen of niet snel genoeg groeien. Maar juist die momenten zijn waardevol. Ze laten ons zien waar we misschien nog niet helemaal durven te blijven… waar we onszelf afleiden van wat nog gevoeld wil worden. Welke stukken in jou vragen om jouw aandacht, maar worden telkens net weer omzeild? En dat ‘even naar buiten gaan’ hoeft zich niet altijd groots te tonen. Soms is het gewoon dat je jezelf verliest in de drukte van de dag. Dat je weer in oude patronen schiet, je laat meeslepen door verwachtingen van anderen of jezelf verdooft met scrollen, plannen of presteren. Het lijken kleine dingen maar ze kunnen je telkens net weghouden bij dat wat vanbinnen gevoeld wil worden.

“Wat je buiten jezelf zoekt, zal je nooit werkelijk vervullen. Wat je binnenin jezelf ontmoet, kan nooit meer van je worden afgenomen.”

Het labyrint laat zien dat het leven ons heen en weer beweegt zoals de natuur. Eb en vloed, ademhaling, seizoenen. Het laat ons zien dat we daarin geen slachtoffer zijn van de beweging maar een deelnemer. Dit vraagt een diepe verantwoordelijkheid: ben jij bereid om jouw eigen rol te zien in het telkens weer terugkeren naar buiten? Of geef je liever anderen, omstandigheden of het verleden de schuld van jouw stagnatie?

We denken vaak dat groei gaat over sneller, hoger en verder komen. Maar misschien betekent groeien juist: stilstaan bij de plekken waar het pijn doet en daar aanwezig te zijn zonder te vluchten. Bekijk hierover mijn blog "Durf jij te gaan zitten in ongemak of pijn? Zonder te fixen"

Het labyrint is geen doolhof of een plek om te ontsnappen en iets op te lossen. Het is een bewuste reis. Elke stap nodigt uit tot vertragen, voelen en aanwezig zijn. Elke bocht vraagt om loslaten en durven meelopen met wat zich aandient. En het midden? Dat is geen doel om te bereiken, maar een plek van herinnering. Een thuiskomen in wie je werkelijk bent. Van daaruit mag je opnieuw naar buiten stappen. Niet als iemand anders maar als jezelf, met jouw waarheid in je hart.

Reflectievraag

Waar bevind jij je op dit moment in jouw innerlijke labyrint? Ben je onderweg naar binnen? Draai je rondjes in oude lagen? Sta je op het punt om jouw waarheid naar buiten te dragen?

Spiegelvraag

Welke delen van jezelf houd jij nog buiten terwijl zij jou juist uitnodigen om ze te ontmoeten?